Orlik grubodzioby

05 stycznia w Białowieży miała miejsce obserwacja orlika o ciekawym upierzeniu. Przypadki zimowania orlików w Polsce zdarzają się rzadko, więc każda taka informacja traktowana jest jak sensacja. Dodatkowo ten osobnik wydaje się mieć dość jasne upierzenie, jednak jakość zdjęć nie pozwala na dokładniejsze ustalenie przynależności gatunkowej.

Informację zamieszczono w mediach społecznościowych.

Miła wiadomość napłynęła z Białorusi: orlik grubodzioby został tam wybrany Ptakiem Roku 2019.

Białoruś jest obecnie najważniejszym w Europie miejscem występowania orlika grubodziobego. Populacja liczy tam jeszcze 120-160 par, co czyni ją największą, po Rosji, populacją tego gatunku na świecie. Niestety zmiany środowiskowe i postępująca wraz z nimi hybrydyzacja stawiają kwestie przetrwania tego pięknego orła pod znakiem zapytania. Stąd ogromna potrzeba ochrony i popularyzacji problemów z nią związanych.

Ochroną orlików grubodziobych na Białorusi zajmuje się między innymi organizacja APB-Birdlife Białoruś i to z jej inicjatywy wybrano właśnie ten gatunek na Ptaka Roku 2019.

Więcej o tej inicjatywie na stronie APB-Birdlife Białoruś (w języku białoruskim).

Tutaj można też śledzić losy 8 wyposażonych w nadajniki białoruskich orlików grubodziobych.

Tõnn to bodajże najbardziej znany mieszkaniec Estonii i z pewnością najsłynniejszy orlik grubodzioby świata. Urodził się w 2008 roku i jako młodzieniec wyposażony został w nadajnik satelitarny. Od tego czasu rozpoczęła się jego popularność. Nie opuszczając Europy Tõnn zwiedził do zimy 2010 15 europejskich krajów stając się ulubieńcem miłośników ptaków wypatrujących "orła z antenką". W 2016 roku wymieniono mu niedziałający już nadajnik na nowy logger GPS/GSM. Bez antenki.

Sezon lęgowy 2016 za nami. Był to kolejny niezwykle suchy rok nad Biebrzą. Fakt ten odbił się niekorzystnie na populacji orlików wszystkich gatuków. Brak wody na tych terenach oznacza brak pożywienia. Biebrza w sezonie lęgowym przypomina pustynię, przynajmniej w porównaniu z tym, czym obszar ten był w przeszłości. Tysiące ptaków wodno-błotnych, zazwyczaj przyciąganych bezkresem rozlewisk, opuściło te tereny, nie znajdując na nich odpowiednich do rozrodu siedlisk.

Nad Biebrzą drugi rok suszy. Katastrofa przyrodnicza. Natomiast dla tych, którzy przekopali rowy melioracyjne raj - nareszcie można po bagnach jeździć ciągnikami i wywalać tam tony nawozów! Producenci nawozów też się cieszą. Kogo więc obchodzi los przyrody? Nikogo. To przyroda ma się przystosować. Przyzwyczaić do ciągników, nawozów, kukurydzy. Co nie oznacza, że przyrodzie wolno jeść kukurydzę. O nie! Za wyjadanie kukurydzy wewnątrz Parku grozi kula w łeb - trwa więc odstrzał dzików. Oto smutna rzeczywistość w Kotlinie Biebrzańskiej.